Φανταζόμασταν εφιάλτες και ζήσαμε ένα όνειρο!

Την επόμενη μέρα πήγαμε στον εθνικό βοτανικό κήπο που άνοιγε για πρώτη φορά έπειτα από καιρό λόγω της πανδημίας και θα έμπαιναν μόλις 30 άτομα σε δύο γκρουπ.

Για να καταφέρουμε να μπούμε βέβαια περιμέναμε πάνω από 1,5 ώρα αλλά τελικά άξιζε το κόπο η αναμονή. 

Η είσοδος κοστίζει μόλις 50 pesos και θα έχετε την ευκαιρία να δείτε όλα τα είδη κάκτων που υπάρχουν στην πολιτεία. Ορισμένοι από τους οποίους είναι εντυπωσιακοί και φωτογραφικά το μέρος είναι απίστευτο!

Δυστυχώς δεν υπήρχε ξενάγηση στα Αγγλικά πάρα μόνο στα Γαλλικά και στα Ισπανικά. Εμείς ήμασταν στο γκρουπ με τα Ισπανικά οπότε αφού δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε η ξεναγός απολαμβάναμε το τοπίο.

Και αυτός ο κήπος είναι αποτέλεσμα του αγώνα και της προσπάθειας του Francisco Toledo που ενώ η πολιτεία ήθελε να μετατρέψει το χώρο που πρίν είχε βάση ο στρατός σε ένα ξενοδοχείο, ο Toledo αφού συμβουλεύτηκε ντόπιους αποφάσισε να δημιουργηθεί ένας Εθνικός Βοτανικός κήπος που θα δείχνει στο κόσμο την ποικιλία των φυτών της περιοχής και την σχέση των κατοίκων με τα φυτά.

Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του κήπου είναι ένας στενός διάδρομος από ψηλούς κάκτους που λειτουργούν ως φράκτης για την προστασία μίας συγκεκριμένης ποικιλίας φραγκοσυκιάς. Μέσα στην οποία ζουν τα έντομα που παράγουν ένα πολύτιμο για την παλιά εποχή χρώμα το κοχινικό το οποίο όταν ήρθαν οι Ισπανοί είδαν ότι χρησιμοποιούσαν οι Αζτέκοι και κρατούσε το χρώμα στα υφάσματα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Είναι το χρώμα που παράγεται από τα νεκρά αυτά έντομα που ζουν μέσα στο κάκτο λοιπόν και χρησιμοποιήθηκε σε μεταξωτά υφάσματα αλλά και σε πίνακες από μεγάλους ζωγράφους όπως ο δικός μας Ελ Γκρέκο.

Νομίζω έπειτα από την επίσκεψη μας ότι δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος ώστε να χρησιμοποιηθεί αυτός ο χώρος μετά την απομάκρυνση του στρατού που τον χρησιμοποιούσε για 120 χρόνια. Περιέχονται μέσα σε αυτόν φαρμακευτικά φυτά αλλά και φαγώσιμα όπως ντομάτες, φασόλια , βότανα, καλαμπόκι αλλά σίγουρα εκείνα που ξεχωρίζουν είναι οι κάκτοι και τα φυτά της αγαύης.

Στην συνέχεια πήγαμε στην αγορά La Merced όπου καθίσαμε για φαγητό σε ένα από τα μαγαζιά. Εκεί επιτέλους δοκίμασα την σάλτσα mole πάνω σε κοτόπουλο και μπορώ να πω ότι ήταν πιο νόστιμο από ότι νόμιζα. Έχει πολύ πλούσια γεύση με έντονη μυρωδιά με μπαχαρικά και η γλυκιά αίσθηση που σου αφήνει στο τέλος είναι μεν αλλόκοτη αφού τρως κρέας αλλά δεν σε ενοχλεί ιδιαίτερα. 

Το άλλο είναι ένα πιάτο με κοκκινιστό κρέας και φασόλια. Βέβαια σε αυτό το μαγαζί καταλάβαμε ότι μας υπερχρέωσαν το φαγητό γιατί για πρώτη φορά δεν ρωτήσαμε τιμές και επειδή μας είδαν τουρίστες πληρώσαμε πολύ παραπάνω από την κανονική αξία. Οπότε φροντίστε να ρωτάτε πόσο κοστίζει κάτι πριν φάτε ώστε αν σας πουν παραπάνω από το φυσιολογικό να μπορείτε να φύγετε.

Για επιδόρπιο πήγαμε σε ένα μέρος που ανακάλυψε ο Γιώργος με την Μικαέλα, εδώ θα φάτε τα καλύτερα ντόνατς που έχετε φάει ποτέ με κόστος μόλις 10 pesos.

Το ανακαλύψαμε τυχαία οπότε ενώ προσπάθησα να το βρώ στο χάρτη για να σας το δείξω δεν υπάρχει αλλά είναι κοντά στην πλατεία Zocalo, αν δείτε την πράσινη τέντα μπορείτε να αναγνωρίσετε το μέρος.

Περάσαμε το απόγευμα μας τρώγοντας τάκος στο δρόμο και ταμάλες με κολοκύθα αυτή την φορά για γέμιση αλλά όχι τόσο νόστιμη όσο στην αγορά που την φάγαμε την πρώτη φορά.

Η πλατεία Zocalo ήταν γεμάτη κόσμο που έτρωγε και υπήρχε ζωντανή μουσική και ευχάριστο κλίμα. 

Κλείσαμε την βραδιά μας σε ένα μικρό μπάρ με ζωντανή μουσική και ωραία ατμόσφαιρα, μόνο που τα κοκτέιλ ήταν σαν χυμός αφού δεν είχαν παρά ελάχιστο αλκοόλ.

Την επόμενη μέρα το πρωί δώσαμε ραντεβού με τα παιδιά στην πλατεία zocalo όπου θα παίρναμε ταξί για να πάμε στον αρχαιολογικό χώρο Monde Alban που βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα από την πόλη και σας προτείνω να πάτε οπωσδήποτε!! Το ταξί με λίγο παζάρι κόστισε 170 pesos και φτάνοντας έπρεπε να περιμένουμε μία ώρα γιατί άνοιγαν στις 10:00 και έμπαιναν οι πρώτοι 400 που θα έφταναν πρώτοι!!! Εμείς μπήκαμε πρώτοι μέσα στον αρχαιολογικό χώρο έτσι είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε δίχως κόσμο και λόγω ότι ήταν η περίοδος των βροχών το χορτάρι γύρω από τις πυραμίδες έκανε το τοπίο υπέροχο.

Τούτη η πόλη στην ακμή της έφτασε μέχρι και τους 25 χιλιάδες κατοίκους και υπήρξε πρωτεύουσα του κράτους των Zapotec.

Και εδώ κυρίαρχο ρόλο στην κοινωνική δομή παίζουν οι ιερείς που έχουν μεγάλη δύναμη, περισσότερη από τον επίσημο αρχηγό του κράτους.

Τα επιτεύγματά τους στους τομείς της αστρονομίας, των μαθηματικών, της αρχιτεκτονικής και της τέχνης είναι ισοδύναμα με το επίπεδο των αρχαίων Μάγια ή Ίνκας και η κατάρευση ήρθε πιθανόν μετά από κατάκτηση της πόλης από τους Mixtecs οι οποίοι χρησιμοποίησαν την πόλη ως νεκρόπολη. 

Η θέα και μόνο που προσφέρει ο αρχαιολογικός χώρος αφού βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 1900 μέτρα από την θάλασσα θα σας ανταμείψει και συνάμα αν διαβάσετε μερικές ιστορικές πληροφορίες θα μπορέσετε να κατανοήσετε πολλά από αυτά που βλέπετε.

Είναι η πρώτη πόλη που χτίστηκε στην κεντρική Αμερική και είναι εντυπωσιακό ότι ο πολιτισμός των Zapotec επιβιώνει μέσα από τους κατοίκους της Οαχάκα, Puebla και Guerrero που συνεχίζουν να εξασκούν την γλώσσα των αρχαίων προγόνων τους για να μην χάσουν εντελώς την ταυτότητα τους όπως αργά ή γρήγορα θα γίνει με τους περισσότερους Μεξικανούς που θα αποτελούν μια μίξη όλων των πολιτισμών που πέρασαν από την χώρα. 

Να θυμάστε να στρίψετε αριστερά στο πρώτο δρόμο όταν ξεκινήσετε την περιήγηση σας στον αρχαιολογικό χώρο ώστε να δείτε από ψηλά την πόλη και έπειτα κατεβείτε και περιπλανηθείτε ανάμεσα στις πυραμίδες και τα υπόλοιπα μνημεία. Στη παρακάτω φωτογραφία βλέπετε το σημείο και εσείς πρέπει να πάρετε τον αριστερό δρόμο.

Το κόστος εισόδου είναι 80 pesos και εννοείται ότι πρέπει να έχετε μαζί σας καπέλο αφού υπάρχουν ελάχιστα σημεία που σας προσφέρουν σκιά. 

Σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους θα δείτε ανθρώπους να πωλούν αναμνηστικά από τα οποία το πιο ιδιαίτερο είναι ένα πήλινο κεφάλι ιαγουάρου που φυσάς και κάνει τον ήχο του ζώου. Θα δείτε πολλούς πωλητές να κάνουν τον ήχο ώστε να σας εντυπωσιάσουν και να σας προσελκύσουν. Για ένα τέτοιο αναμνηστικό η τιμή κυμαίνεται στα 25 pesos με 50 pesos.

Αφού τελειώσετε την επίσκεψη σας μπορείτε να επισκεφθείτε και το μουσείο που βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο με ευρήματα από την πόλη το οποίο ήταν κλειστό λόγω της πανδημίας και απλά καθίσαμε για ένα ρόφημα σοκολάτας στο καφέ του μουσείου. 

Για την επιστροφή μας βρήκαμε ταξί στην έξοδο το οποίο βέβαια αυτή τη φορά μας πήρε 200 pesos όπως είναι λογικό. Αν είστε μόνος υπάρχει και η επιλογή του λεωφορείου που μπορείτε να πάρετε για να πάτε στο Monde Alban το οποίο έχει δρομολόγια κάθε μία ώρα περίπου και φεύγει από το κέντρο της Οαχάκα έξω από το ξενοδοχείο Hotel Rivera del Angel με κόστος περίπου 60 pesos για την κάθε διαδρομή.

Πήγαμε ακόμη μια φορά για φαγητό στο Rey De Oros και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Το απόγευμα καταφέραμε να μπούμε και στο εσωτερικό του ναού San Domingo de Guzman . Ο ναός ανοίγει μόνο ορισμένες ώρες το απόγευμα στις 17:00 με 19:00 λόγω της κατάστασης και το εσωτερικό του είναι επιβλητικό. 

Για να πω την αλήθεια όταν βλέπω τόσο χρυσό μέσα σε ναούς δεν μου αρέσει όλη αυτή η υπερβολή που καμία σχέση δεν έχει ασφαλώς με την απλότητα που δίδαξε ο Ιησούς. 

Θα ήταν προτιμότερο με τόσα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την δημιουργία του Χρυσού τέμπλου του ναού να βοηθήσουν όσο περισσότερο κόσμο μπορούν.

Αυτή ήταν και η τελευταία μέρα μας στην Οαχάκα αφού την επόμενη μέρα το πρωί θα πηγαίναμε στο αεροδρόμιο της πόλης για την πτήση μας με την εταιρία Volaris προς Merida, την οποία είχαμε κλείσει διαδικτυακά περίπου δύο εβδομάδες πριν το ταξίδι μας με κόστος 70€.

Έτσι την επόμενη μέρα το πρωί πήραμε ταξί, φτάσαμε αεροδρόμιο και φύγαμε για Merida όπου εκεί θα παίρναμε το απόγευμα το αυτοκίνητο για να κάνουμε ένα υπέροχο οπως εξελίχθηκε road trip.